✅اگر نتواند خوب حرف بزند

کودکانی که بیشتر با والدین خود حرف می‌زنند،‌ معمولا مهارت‌های بیشتری در حرف زدن دارند. برخی از والدین وقت زیادی برای حرف زدن با کودک نداشته‌اند. کودک هم در خانه،‌ تنها و بدون همبازی، نمی‌توانسته بسیاری از مهارت‌های کلامی را به‌خوبی بیاموزد و تمرین کند. چنین کودکی،‌ خودش خوب می‌داند که نمی‌تواند از عهده حرف زدن به‌خوبی بربیاید. یا اگر هم در وجودش چنین توانایی را احساس کند، چون تجربه نکرده، تمرین نکرده و فرصتی برای بازخورد مثبت گرفتن نداشته،‌ جرات نمی‌کند در یک موقعیت تازه، آن‌هم جلوی همسالانی که ممکن است او را طرد کنند یا بدتر از آن، ‌او را مسخره کنند،‌ چنین ریسکی کند.

✅اگر عزت‌نفس و اعتمادبه‌نفس نداشته باشد

یکی از لازمه‌های اساسی برای برقراری ارتباط با دیگران، داشتن تصویری توانمند از خود در برقراری ارتباط است. 
کودکان وقتی متولد می‌شوند، در مورد خودشان تصوری ندارند. این دیگران و به‌خصوص اطرافیان نزدیک او در خانه هستند که مانند آینه‌ای، ‌به وی تصویری ارائه می‌کنند که بعد از مدتی، ‌به تصویر ذهنی کودکان از خودشان تبدیل می‌شود. 
لیست برچسب‌هایی که می‌توانند روی توانمندی برقراری ارتباط کودک تاثیر منفی داشته باشند بلند است: «خجالت می‌کشه. هنوز درست نمی‌تونه حرف بزنه. اصولا از آدمیزاد فراریه انگار. کم‌رو است. نمی‌تونه حرفش رو بزنه و ...»

✅اگر احساس "دوست‌داشتنی‌ بودن" نکند

یکی از موضوعاتی که شاید به چشم نیاید، ‌اما در برقراری ارتباط تاثیرگذار است،‌ ظاهر است. کودکی که باور دارد ظاهر خوبی دارد و ظاهرش برای دیگران پذیرفتنی است،‌ راحت‌تر وارد ارتباط با دیگران می‌شود.این باور کاملا به رفتارهای اطرافیان نزدیک و به‌خصوص خانواده وابسته است. کودک به داشتن تصویری خوب از خود برای همه عمر نیاز خواهد داشت.
✅اگر اضطراب داشته باشد

یکی از موانع برقراری ارتباط، اضطراب و استرس است. البته، باور به این‌که ظاهر خوبی ندارم یا این‌که نمی‌توانم به‌خوبی حرف بزنم هم شاید باعث احساس استرس شوند، اما اضطراب و استرسی که مانع برقراری رابطه می‌شود، ‌می‌تواند دلایل متفاوتی داشته باشد.
در چنین مواردی، غر زدن به کودک و سرزنش کردن او کمکی نمی‌کند. اگر اضطراب زیاد از حد باشد، ‌دلداری و اطمینان خاطر دادن هم کافی نیست و به مداخله درمانی و مشورت با یک متخصص کودک نیاز خواهد بود.

✅اگر مهارت‌های برقراری ارتباط را یاد نگرفته باشد

برقراری ارتباط،‌ یکی از مهارت‌های اساسی در زندگی است. در حدی که سازمان جهانی بهداشت یا دبلیو.اچ.او، ‌این مهارت را یکی از ده مهارت زندگی در بسته مهارت‌های زندگی اساسی ارائه‌شده برای ارتقای سلامتی جای‌داده است. وقتی فرصت کافی برای بازی با همسالان و یادگیری این مهارت نداشته باشند و والدین هم نتوانند در این مورد آموزش‌های لازم را انجام دهند یا اهمیت آن را دست‌کم بگیرند، کودک نمی‌تواند دوستی برای خودش پیدا کند.